Ik wil graag een redenatie met je delen die ik vaak hoor. Want wie weet herken jij dit ook. Veel van mijn klanten hebben als wens een baan die ze wel graag zouden willen doen. Maar waarbij ze zeggen: als ik dat echt graag zou willen doen dan had ik dat al wel gedaan, toch? Dus kennelijk wil ik het dan toch niet graag genoeg?
En dat is een hele interessante en best een cruciale vraag. Ik denk zelf namelijk dat die conclusie vaak niet juist is. Het kan natuurlijk dat je geen actie onderneemt op die baan omdat je hem niet leuk genoeg vindt. Maar er kunnen zo veel andere redenen voor zijn waarom je er geen actie op onderneemt. Het kan zijn dat je het spannend vindt, dat je niet goed weet hoe je daar dan komt. Het kan zijn dat je niet goed weet wat die baan inhoudt waardoor je ook niet weet waar je precies ja of juist nee tegen zegt. Het kan zijn dat er praktische kanten aan zitten waardoor je er niet voor kiest, maar dat die praktische kanten misschien wel op te lossen zijn.
Ik denk hier vaak andersom en word dan meteen nieuwgierig: die baan speelt niet voor niks al lang door je hoofd. Hoe komt het dat hij op blijft duiken? Dat je hem ook niet helemaal definitief opzij schuift? Het kon juist wel eens jouw volgende baan zijn waar je heel blij van wordt.
Als een van mijn loopbaankandidaten zo’n baan heeft die steeds maar weer in het hoofd speelt, dan start ik al vrij vroeg in het loopbaantraject met die baan eerst te onderzoeken, dan zoomen we daar als eerste op in. Dat hebben we zo uitgezocht, of die het wel of niet moet gaan zijn. En het is steeds weer een soort verlossing voor de ander: ontdekken dat die baan mag worden los gelaten als serieuze optie, óf dat hij inderdaad juist wel een serieuze optie is die mag worden meegenomen.
Zo had ik tijdens mijn eigen loopbaantraject een aantal jaren terug, al heel lang de wens om een brocante winkel/webshop te beginnen, als hobby. Maar ik wuifde dat echt weg “ja die zijn er al zoveel”. Waarop mijn Loopbaancoach zei: nou en? Als jij dat wilt dan kun je dat toch doen? Lang verhaal kort: we hebben er nog niet eens zo heel veel aandacht aan besteed en toen had ik inderdaad duidelijk: ik wil het heel graag gaan doen, niet als werk maar echt als hobby. En nu heb ik een webshop in cadeaus en brocante, als hobby. Zo simpel kan het echt zijn. Ik ben hem echt dankbaar dat hij dat toen oppikte en zei: dit gaan we even goed onderzoeken. Anders was het nu misschien nog steeds een wens van me geweest die ergens in mijn achterhoofd zou zitten.
Hetzelfde geldt voor een baan. Ik heb twee klanten die een idee hadden waar ze al heel lang over nadachten. Toevallig bij allebei op het gebied van voeding. We hebben dat goed onderzocht in hun traject en de ene dame ontdekte dat ze er toch niet warm genoeg van werd. Het zat al jaren in haar hoofd, ze had het al eens gedeeltelijk onderzocht, daarna verdween het weer wat meer op de achtergrond. Maar het dook ook weer op. Door het samen goed te onderzoeken zag ze dat het niet is waar ze haar werk van wil gaan maken. En dat voelde echt als een opluchting. Dat kon ze afsluiten waardoor ze ook merkte dat ze meer ruimte kreeg om over andere banen na te denken.
Bij de andere dame gebeurde het tegenovergestelde: zij ontdekte dat voeding juist wel haar volgende stap moest gaan zijn. En zij is daarin nu ook begonnen en heel gelukkig met die baan.
Moraal van mijn verhaal: speelt bij jou iets al lang in je hoofd? Denk dan niet te snel: “als ik het écht wilde dan was ik het toch wel gaan doen”. Vaak trappen we zelf ergens op een rem en zetten we de bekende beren op de weg als we twijfelen. Ik zou het echt gaan onderzoeken. Want het zorgt voor rust en duidelijkheid en misschien wel voor heel veel werkplezier. Of voor ruimte in je hoofd. Want als het wel jou volgende baan is dan is het heel jammer als je hem zomaar opzij schuift. Juist als hij blijft kriebelen zou ik me afvragen: waarom is dat? Het kan maar zo zijn dat het niet voor niks blijft kriebelen.